Askja, czyli ladowanie na Ksiezycu

Askja jest znana z tego, ze w jej okolicach Armstrong i ten drugi, nie pamietam nazwiska, trenowali przed lotem na ksiezyc. I rzeczywiscie miejsce wyglada kosmicznie, piaski, glazy i spory krater, a w nim dwa jeziora, jedno wieksze, a drugie mniejsze, gdzie temperatura siega 22 stopni, a wiec dla takich amatorow cieplych zrodelek jak my, po prostu raj.
Z Egilstadir do wjazdu na pustynie zrobilismy okolo 80 km, a potem jeszcze z 20 na interiorze. Droga kiepska; kamienie, piasek, w najlepszym wypadku szutr i glina. Pierwsza noc spedzilismy na werandzie w opuszczonym domku letniskowym. Troche chlodniej niz w namiocie, ale Lukasz mowil, ze chrapalem, wiec odpoczynek raczej udany.
Nastepnego dnia mielismy wstac wczesniej, ale sie nie udalo, jak zwykle zreszta... Tego dnia, by dotrzec do Askji musielismy przejechac ponad 90 km. Rowerem w interiorze taki odcinek to naprawde niezle wyzwanie, tym bardziej kiedy jedzie sie 910, czyli jedna z trudniejszych tras w interiorze. 910 w polowie usypana jest z kamieni, a w polowie ze zwiru i piasku, po ktorych nie da sie po prostu jechac i trzeba pchac, o czym nie wiedzielismy oczywiscie...

Nasze safari zaczelismy 0 9:30, a skonczylismy 0 24, czyli 14 godzin w siodle!
Najbardziej martwilismy sie o rowery, bo wjechalismy w niezly teren rowerami w zasadzie trekkingowymi - szerokosc opon 1,6 i 1,7 - z powaznym bagazem. Najbardziej dostaly bagazniki, ale przetrwaly. My za to wygladalismy jak zjawy. Lukasz nabawil sie dodatkowo po drodze drobnej kontuzji achillesa...
Na interiorze najgorszy jest piasek. Na poczatku kiedy trasa byla kamienista, jechalismy powoli, ale jechalismy. Kiedy jednak zaczal sie piasek, jazda sie w zasadzie skonczyla. Albo jechalismy jak na lodzie, meczac sie nieproporcjonalnie do przebytego dystansu, albo pchalismy rowery. W sumie 10-20 km pchania. Po drodze bylo kilka brodow, ale byly dosc plytkie, wiec stanowily raczej atrakcje niz przeszkode.
W koncu dojechalismy we mgle, ktora potegowala poczucie zagubienia i narobila nam niezlego pietra. Lukasz poszedl od razu spac. Ja skierowalem sie do kuchni, zjadajac 3 kaszki manne, bo po ciemku nie widzialem co biore. Brudny spocony i zapchany kaszka poszedlem spac kolo 1 w nocy. Przebyty dystans 94 km.
Poranek piekny. Po mgle ani sladu, slonce i niebieskie niebo, jak nie na Islandii. Ladna pogoda, super camp i wyjatkowy krajobraz. Szybko wiec zapomnielismy o wczorajczych trudach.
Z rana po obfitym sniadaniu ruszamy na glowna atrakcje: jezioro w kraterze wulkanu. Reczniczek, zel pod prysznic i na plaze (16km).
Te mniejsze jeziorko, urocze. Cieple, blekitne oczko, ktore otaczaja mieniace sie w roznych kolorach skaly. Woda smierdziala siarka, ale byla czysta, a co najwazniejsze ciepla... Dziwne uczucie, po zanuzeniu glowy, dzwiek jakby woda wrzala. W koncu jestesmy na wulkanie!
Tego dnia mielismy jechac dalej, ale bylismy tak zmeczeni, ze postanowilismy zrobic sobie dzien odpoczynku, tym bardziej, ze miejsce warte poswiecenia dluzszego czasu.




Tymczasem poznalismy pewnego Niemca, ktory przyjechal z przyczepka i jak sie okazalo jest na interiorze po raz trzeci i generalnie ma obsesje na punkcie islandzkiej pustyni. Kiedy powiedzielismy mu, ze przyjechalismy 910 pokiwal glowa z uznaniuem i stwierdzil, ze tylko Polacy wybieraja ten odcinek i wyciagnal z tego wniosek, ze jako narod mamy sklonnosci sadomasochistyczne. Cos w tym jest...


Z powrotem wracalismy droga 88. Nasz znajomy Niemiec dal nam 2 pumpernikle, po dacie waznosci, ale ciagle dobre i smaczne. Zapasy nam sie skonczyly wiec te chlebki sprawily nam wielka radosc. 88 miala byc lepsza od 910, ale byla lepsza jedynie odrobine. Oczywiscie nie obylo sie bez pchania roweru. Spalismy niedaleko drogi. Tego dnia wrocil deszcz.
Stan licznika 84 km. W sumie w interiorze 210 km.