W ramach skromnych przygotowań do wyprawy na Islandie, którą niniejszym spojluje, wziąłem udział w dwóch maratonach rowerowych Scandii.
Wynik nie poraża, bo w Olsztynie byłem 172 na około 300 uczestników na dystansie bodajże 54 km, a w Sopocie 220 na 370 startujacych na 44 km. Biorąc pod uwage, ze wczesniej jeździłem z reguły w niedziele i święta:) to i tak nieźle!
Poza tym warto dodac, tak dla poprawienia wizerunku, ze maraton w Sopocie był oceniony na 4 stopien trudności (max. to chyba 5)i rzeczywiście ze wzgledu na ilosc podjazdów i technicznych zjazdów był dosc trudny.
Co do wrażeń. Jestem zdania, ze najlepszą częścią maratonu jest jego koniec:) W tym sensie maraton jest zaprzeczeniem wyprawy rowerowej jako takiej, w której liczy się droga, a nie meta. Z drugiej strony znam takich, którzy z wyprawy rowerowej robią maraton...
Nie oznacza to oczywiście, że ściganie się z innymi jest bezsensu. Wprost przeciwnie. Jeśli ci inni dodatkowo jadą wolniej od nas, to frajda jest przednia:)
Z pewnego punktu widzenia jednak maraton to wyścig skierowany przede wszystkim dla pobudzonych samców alfa, którzy walczą o dominację w stadzie i uznanie samiczek.
Mi sie w kazdym razie nie udało, ale chyba było warto...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz